"Πέρασε καιρός, αλλά δεν έχω ξεχάσει. Θυμάμαι κάθε λεπτομέρεια από τότε που...
Μια φορά κι έναν καιρό, ο Φόβος στάθηκε για ένα λεπτό και κάρφωσε το βλέμμα του μακριά, σε εκείνο το λαμπερό και γεμάτο ζωή βασίλειο που πάντα ονειρευόταν να κατακτήσει.«Λοιπόν, θα πάμε;» ρώτησε ανυπόμονα ο Τρόμος, ο μικρότερος αδελφός.«Περίμενε λίγο», είπε κοφτά και στερέωσε τα λιπόσαρκα χέρια του στους γοφούς.
Οι Επισκέπτες είναι δεκάδες. Αλλά μπορεί και μόνον ένας. Οι ιστορίες με αυτούς, πολλές. Αλλά τελικά, μία. Όντα παράξενα, δυνάμεις απόκοσμες, σκληρές, μεγαλύτερες της ανθρώπινης, μας επιτίθενται. Ή μήπως μας επιτίθεται ο ίδιος ο εαυτός μας; Σε δύο επίπεδα διαρκώς, το προφανές και το εσωτερικό, της δράσης αλλά και της εμβάθυνσης στα γεγονότα, οι ήρωες άλλοτε τρέχουν για να σωθούν κι άλλοτε παραμένουν στη θέση τους και μάχονται με κινδύνους που δεν κατανοούν.
Δεκαοκτώ διηγήματα για τη γυναίκα. Διηγήματα ρεαλιστικά, ανατρεπτικά, παραληρηματικά, δυστοπικά, φανταστικά, φαντασιακά…
Στον "Παρασπόρο" και τις άλλες δεκαπέντε μικρές ιστορίες που συνθέτουν αυτή τη συλλογή διηγημάτων, οι πρωταγωνιστές του μύθου, ήρωες και αντιήρωες οι περισσότεροι από αυτούς, δρουν και αντιδρούν, εγκλωβισμένοι πάντα στο αιώνιο δίπολο μεταξύ χαράς και οδύνης.
28 διηγήματα μνήμης και απώλειας ανθρώπων που κι αν δεν ζήσαμε μαζί σημάδεψαν τη ζωή μας.
Είναι αριά τα πέπλα του μυστηρίου, γερασμένες οι κλάρες, αδιάκριτα τα ζωύφια και παραπλανητικές οι μελωδίες που στήνουν τη μεγαλειώδη παράσταση στο ζοφερό δάσος.
Θα καταφέρει ο Τουρλίτης, ο διάσημος φάρος της Άνδρου, να βάλει μυαλό στον φίλο του, τον Λάκη τον γλάρο;
Μια σειρά πεζών και ποιητικών κειμένων – οδοδεικτών σε μια πορεία ζωής από την εποχή των προσδοκιών σε εκείνη των ματαιώσεων.
Η ανθολογία διηγημάτων «Το πέταγμα της ίβιδας» είναι το αποτέλεσμα ανταπόκρισης Ελλήνων και Κυπρίων λογοτεχνών στην ανοιχτή πρόσκληση που απεύθυναν από κοινού η λογοτεχνική ιστοσελίδα «Λόγω Γραφής» και η διαδικτυακή ομάδα «Ιαπωνική Βεντάλια Ποίησης και Πολιτισμού», στη λογοτεχνική δράση «Λόγω Γραφής - Ιαπωνική Βεντάλια», για τη συγγραφή διηγήματος με ιαπωνικό θεματικό προσανατολισμό, η οποία διενεργήθηκε μέσω δημοσιεύσεων στη «Λόγω Γραφής» το φθινόπωρο του 2020.
Στο έβδομο βιβλίο του Γιάννη Τσιτσίμη συναντάμε αφηγήματα μικρά και μεγάλα που φλερτάρουν με το νουάρ, την επιστημονική φαντασία, το πάθος, την τρέλα, το αιώνιο ερώτημα της ύπαρξης, την αγωνία της ζωής, τον έρωτα στα άκρα και τη σκληρότητα του θανάτου.
14 Σεπτεμβρίου 1944: ένα ομαδικό έγκλημα συντελείται στην πόλη των Γιαννιτσών.
25 ιστορίες που η ζωή ψάχνει να βρει τον δρόμο της και άνθρωποι αναζητούν όσα οι άνθρωποι τους στέρησαν.
Η ανθολογία διηγημάτων που προέκυψε από τον διαγωνισμό διηγήματος του Παράξενου Ελκυστή
Το λιμάνι είχε γεμίσει βαπόρια, κιβώτια, καλοντυμένο κόσμο φερμένο από την πρωτεύουσα και κάθε λογής αντικείμενα που αράδιαζαν οι βαστάζοι στην προκυμαία.
Όλα αυτά και άλλα ατέλειωτα συνθέτουν την εικόνα της γυναίκας, που είναι όλες οι γυναίκες του κόσμου, και η γοητεία που ασκεί είναι η πιο γλυκιά πλάνη: ότι μπορείς να τις γνωρίσεις όλες, να ενωθείς με όλες και να γευτείς με τις αισθήσεις το μυστικό και το απόκρυφο νέκταρ της γυναικείας φύσης.
Άνθρωποι της τρίτης ηλικίας -και όχι μόνο- καθορίζουν τις σκέψεις και τους προβληματισμούς της για τη ζωή και τον θάνατο. Μέσα από τη γραφή της αποτυπώνονται ιδέες, συναισθήματα, αλήθειες, καθημερινές ιστορίες ζωής…
Ένα βιβλίο διαφορετικό από τα προηγούμενα του συγγραφέα. Τα ιστορικά διηγήματα που κρατάτε στα χέρια σας ταξιδεύουν μέσα στον χρόνο, ξεκινούν από τη Μυκηναϊκή Ελλάδα, διασχίζουν την περίοδο των Περσικών πολέμων, περνάνε από την κλασική και την ελληνιστική περίοδο, το πρώιμο και το ύστερο Βυζάντιο και καταλήγουν στην προεπαναστατημένη και την επαναστατημένη Ελλάδα.
Η "Κάμερα" είναι μια σειρά από διηγήματα με κοινό παρονομαστή απλά, καθημερινά στιγμιότυπα στη ζωή συνηθισμένων ανθρώπων στην προσπάθειά τους να έρθουν σε συμφιλίωση με τη μοναξιά, τις τύψεις ή τις πληγές τους. Πολλές φορές αρκεί ένα γεγονός σύντομο σαν το κλικ!
Ο Γιώργος, η Μαρία, ο Μαχήλ, είναι τα παιδιά των σημερινών καιρών, είναι τα παιδιά της νέας τάξης πραγμάτων. Έχει το καθένα τη δική του αφετηρία, για μια ξεχωριστή και διαφορετική διαδρομή την οποία όμως κάποιες φορές, άλλοι την έχουν επιλέξει.